نقد بازی Ghostrunner

از زمانی که بعد سوم وارد دنیای بازی‌ها شد، یکی از چالش‌های طراحان بازی اجرای مکانیک‌های پلتفرمر در این دنیا بود. اضافه شدن فقط یک بعد باعث شد که اکثر بازی‌های موفق در دنیای دو بعدی، به مشکلات زیادی بربخورند. این مشکل در مورد بازی‌های اول شخص چند برابر است زیرا دید محدود بازیکن در این سبک تشخیص فاصله از زمین را مشکل می‌کند. بازی‌های زیادی تلاش کردند گیمپلی پلتفرمر را در سبک اول شخص پیاده کنند، ولی به‌جز موارد معدود موفقیت چندانی حاصل نشد. شاید موفق‌ترین این بازی‌ها سری Mirror`s Edge بود که تا حدی توانست حالت پلتفرمر و پارکور را در سبک اول شخص پیاده کند. در کمال تعجب بازی Ghostrunner بعد از سال‌های متمادی موفق شده که یکی از بهترین مکانیک‌های پلتفرمر را در سبک اول شخص با اکشن سرعتی ترکیب کند و در کمال تعجب، به تجربه‌ای بسیار مناسب و لذت‌بخش تبدیل‌شده که به‌نوبه خود انقلابی در دنیای بازی‌ها محسوب می‌شود.

بازی Ghostrunner در دنیای سایبرپانک و آینده جریان دارد. از بین رفتن اکثر جمعیت دنیا در اثر اتفاقی آخر زمانی سبب شده که جمعیت باقی‌مانده بشریت در برجی عظیم پناه بگیرد. این برج توسط شخصیت مرموزی به نام معمار ساخته‌شده و کنترل می‌شود. نزدیک‌ترین شخصیت به معمار به نام مارا به او خیانت می‌کند و معمار پس از کشته شدن به هوش مصنوعی تبدیل می‌شود. قهرمان داستان از اعضای گروه Ghostrunner است که قبلاً توسط معمار برای کنترل نظم برج ساخته‌شده بودند. این افراد در اصل انسان‌های مصنوعی و سایبرگ هستند که توسط معمار کنترل می‌شدند. در ابتدای بازی Ghostrunner شخصیت اصلی داستان بدون حافظه به هوش می‌آید و با پیدا کردن معمار و آشنا شدن رهبر گروه شورشی به نام Zoe، صعود خود به طبقات بالایی برج برای رودررویی با «مارا» را آغاز می‌کند. «مارا» با ندید گرفتن نیازهای شهروندان خود، سبب شده که ساکنین طبقات پایین، زندگی سختی داشته باشند و هرگونه مخالفت با او توسط لشکر افراد خلاف‌کار تحت کنترل مارا  سرکوب می‌شود.

چون Ghostrunner این بازی، یک موجود نیمه انسان است، قدرت‌هایی نیز دارد که هسته اصلی گیمپلی را تشکیل می‌دهند. علاوه بر توانایی در انواع و اقسام حرکت‌های پارکور مانند دویدن روی دیوارها، Ghostrunner توانایی کند کردن زمان در هنگام پرش به هوا را دارد. در این زمان محدود سرعت دشمنان کمتر از او است و می‌توان با فشردن دکمه مخصوص، به چپ و راست جاخالی داد. این قابلیت به‌تنهایی برای اتمام بازی کافی است و نیازی به باقی توانایی‌ها که در طول بازی به‌دست می‌آیند نیست. بااین‌وجود در حین پیشروی در طول بازی، قدرت‌های جانبی دیگری نیز به‌دست می‌آید، مانند توانایی کنترل کردن دشمنان برای مدت کوتاهی و یا حمله در خط مستقیم به جلو و از بین بردن تمام دشمنانی که در مسیر قرار دارند. برخلاف آنچه در ابتدا ممکن است به نظر بیاید، هسته اصلی گیمپلی Ghostrunner مکانیک‌های پلتفرمر آن است نه مبارزات تن‌به‌تن با شمشیر. هر مرحله از چند قسمت جدا از هم تشکیل‌شده که در هرکدام باید با بررسی مکان دشمنان و مسیرهای قابل‌عبور، بهترین راه برای از پشت سر گذاشتن موانع را پیدا کرد. تا حدی می‌توان گفت که سبک اصلی طراحی این بازی پلتفرمر-پازل است تا اکشن اول شخص! این مسئله هنگامی بیشتر تأکید می‌شود که Ghostrunner با یک آسیب کشته می‌شود. پس روال پشت سر گذاشتن مراحل در این خلاصه می‌شود که باید با تکرار دوباره هر قسمت و رفع اشتباهات قبلی بدون خطا آن قسمت را پشت سر گذاشت. خوشبختانه به‌محض کشته شدن بازی از ابتدای هر قسمت آغاز می‌شود و نیازی به صبر کردن برای Load شدن بازی نیست.

مهم‌ترین قسمت بازی Ghostrunner ، مکانیک حرکت در مراحل و حمله به دشمنان است که خوشبختانه تقریباً بی‌نقص کارشده است. دویدن بر روی دیوار، پرش به هوا، جاخالی دادن برای تیر شلیک‌شده حریف و حمله برق‌آسا به او که در لحظات کوتاهی انجام می‌شود حس واقعی نینجا بودن و قدرت را به بازیکن دست می‌دهد. در مراحل بالاتر نیز البته دشمنان بیشتری به لشکر مارا افزوده می‌شوند که نیازمند استراتژی مخصوص هستند. البته یکی دو دشمن با فلسفه اکشن  سرعتی بازی تضاد دارند، مانند نینجاهایی که در مقابل تمامی ضربات دفاع می‌کنند. تنها راه شکست آن‌ها صبر کردن برای حمله و سپس Parry کردن ضربه است که برای لحظاتی دشمن را گیج و آماده کشته شدن می‌کند. در مقابل دشمنانی هستند که در یک سوم پایانی به میدان می‌آیند. آن‌ها می‌توانند بر روی دیوار حرکت کنند و بازیکن را دنبال که در صورت نزدیک شدن منفجر می‌شوند. می‌توان گفت که اضافه شدن این دشمنان به بازی حالتی هیجانی و حتی تا حدی ترسناک می‌دهد. شنیدن صدای آن‌ها در پشت سر و نزدیک‌تر شدنشان استرس‌زا است و حالتی جدید در گیمپلی به وجود می‌آورد. البته باید از یکی از دشمنان که در اواخر وارد صحنه می‌شود نام برد که ازنظر کلافه کنندگی کارکتر Murauder در بازی Doom Eternal را به یاد می‌آورد. به‌محض نزدیک شدن به این دشمن جای خود را تغییر می‌دهد و شروع به شلیک لیزر هلالی شکل می‌کند. دویدن به دنبال این حریف و تلاش برای کشتن او بیشتر کلافه کننده است تا چالش‌برانگیز.

صحبت در مورد اینکه آیا بازی Ghostrunner سخت است یا خیر خود مشکل است. اتمام هر مرحله که در حالت عادی شاید کمتر از 5 دقیقه طول بکشد، با آزمون‌وخطای بسیاری همراه هست و گاهی تعداد کشته شدن در طول مراحل تا بالای 50 پیش می‌رود. این مسئله مدت‌زمان اتمام را به بالای 20 دقیقه تغییر می‌دهد. در مقابل، این فلسفه طراحی بازی است که تا حدی عنوان معروف و محبوب Super Meat Boy را به یاد می‌آورد. البته در هنگام اضافه شدن آن دشمن Murauder مانند ناگهان کلافگی شکست در مراحل بالا می‌رود، ولی در کل حداقل به نظر ما هر قسمت به نظر سخت در ابتدا را پس از چند بار تکرار می‌توان به‌راحتی به اتمام رسانید. البته پیش‌نیاز آن داشتن سرعت عکس‌العمل بالا و تصمیم آنی است که ممکن است برای برخی سخت‌تر باشد. در کل می‌توان گفت که Ghostrunner فقط به صبر و حوصله و عدم ترس از تکرار نیاز دارد. تنها چیزی که باید به یادداشت این است که همان‌طور که اشاره شد، بازی بیشتر پلتفرمر است تا اکشن.

توانایی مانور دادن در محیط‌های مبارزه نیازمند طراحی مناسب مراحل است. سازندگان Ghostrunner تا حد زیادی در این امر موفق شده‌اند. در کنار گرافیک خیره‌کننده مراحل که کاملاً مبتنی بر دنیای سایبرپانک است، چینش مراحل به خوبی در کنار انتقال حس و حال قرار گرفتن در برجی عظیم و بلند، به خوبی قسمت‌های قابل‌عبور را مشخص می‌کند. استفاده از رنگ‌های تند و نئون مانند معمول در عناوین سایبرپانک سبب شده که سازندگان بتوانند به‌طور واضح در حین حفظ یکپارچگی ظاهری محیط، زمین‌بازی مناسب با توانایی‌های بازیکن را بسازند. زیبایی مراحل در قسمت‌هایی که در محیط های شهر مانند طبقات بالاتر قرار دارند به اوج می‌رسد و به‌جرئت می‌توان گفت از نمونه‌های عالی گرافیک هنری و تکنیکی سایبرپانک هستند. البته تلاش برای القای حس شهر معلق بودن در برخی مراحل سبب شده که اشتباهی وارد محیطی شد که در اصل جزو پس‌زمینه است. در برخی موارد پیش آمد که با استفاده به قابلیت دویدن بر روی دیوارها، در قسمتی از محیط فرود آمدیم که راهی برای خروج از آن نبود. با Load کردن بازی در کمال تعجب از Checkpiont بعدی سر درآوردیم بدون آنکه بدانیم چگونه به آنجا رسیده‌ایم!

در کمال تعجب، سازندگان بازی Ghostrunner تصمیم گرفته‌اند که چندمرحله‌ای را در دنیای مجازی بازی به پازل و پیدا کردن راه در میان هزارتو اختصاص دهند. این پازل‌ها فقط یک بار مکانیک خاصی استفاده می‌کنند و دیگر از آن‌ها خبری نمی‌شود. در کنار آن مراحلی وجود دارند که باید در میان راه‌های تودرتو مسیر خود را پیدا کرد. این مسیرها از قوانین فیزیکی پیروی نمی‌کنند و سر از مکانی در می‌آورند که غیرممکن است. باید اذعان کرد که این‌گونه به دور خود گشتن و تلاش برای پیدا کردن راه، اصلاً جذاب نیست و حس و حال اکشن و هیجانی مراحل عادی را کاملاً سرد می‌کند. اگر این مراحل برای ایجاد لحظاتی آرام در میان اکشن معمول بازی طراحی‌شده‌اند، باید گفت که موفق نبوده‌اند. محدود کردن آن‌ها به گشت و گزار و گوش دادن به دیالوگ‌های شخصیت‌ها انتخاب بهتری می‌بود. به‌خصوص اینکه ازنظر ظاهری این محیط‌های مجازی بسیار جالب و متفاوت از مراحل دنیای عادی هستند و فقط راه رفتن در آن‌ها و دیدن مناظر به‌اندازه کافی جذاب و آرامش‌بخش است.

بدون در نظر گرفتن نقاط ضعف بازی Ghostrunner ، موفق‌ترین قسمت آن طراحی بازی در سبک پلتفرمر و اول شخص است که نحوی که واقعاً عمل می‌کند. ترکیب این سبک با مبارزات خطرناک که به تصمیم‌گیری و عکس العمل لحظه‌ای بستگی دارند بخشی از بازی هستند که برای اهل آن جذاب و هیجان‌انگیز است. بله داستان بازی کاملاً توسط دیالوگ‌های شخصیت‌هایی بیان می‌شود که حضور فیزیکی در بازی ندارند و کاملاً کلیشه‌ای است، بله در مواردی طراحی دشمنان و چینش آن‌ها در مراحل تا حدی کلافه کننده است، ولی احساس موفقیت بی‌نقص پس از چند بار شکست ارزش تجربه این کلافگی را دارا است. بازی Ghostrunner مقداری اعضای اضافی را به همراه دارد، مانند سیستم آپگرید کردن با قرار دادن قطعات تتریس مانند که واقعاً در روال بازی تأثیر خاصی ندارد و یا تاکید عجیب بر قرار دادن  مراحل پازل، ولی باید گفت که مأموریت اصلی خود را بسیار عالی انجام داده است و از نمونه‌های خوب بازی‌های پلتفرمر-اکشن-سرعتی است.