نقد و بررسی بازی Ni No Kuni: Wrath of the White Witch Remastered

عنوان «Ni No Kuni: Wrath of the White Witch» اولین بار در سال 2011 منتشر شد و توانست سر و صدای زیادی به پا کند. شنیدن نام «استدیو قیبلی» کافی‌ست تا همه هوش از سرشان بپرد، چه برسد به اینکه در ساخت یک بازی نقش آفرینی مشارکت داشته باشد. این بازی در سال 2010 بر روی کنسول دستی NDS عرضه شده بود و نسخه سال 2011 روی PS3 به نوعی ریمستر شده آن به حساب می‌رفت و حالا نسخه PS4 آن یک نسخه Remaster شده کامل است. همراه ما باشید با بررسی بازی Ni No Kuni: Wrath of the White Witch Remastered.

داستان بازی با اتمسفر منحصر به آثار چارلز دیکنز آغاز می‌شود و رفته رفته شما را به قلب دنیای انیمه‌های خوش‌رنگ ژاپنی فرو می‌برد. تمامی عناصر آشنای بازی‌های نقش آفرینی ژاپنی در این بازی هم به چشم می‌خورد. دنیا دارد نابود می‌شود و شما پسری هستید که انتخاب شده‌اید تا دنیا را نجات بدهید. در طول راه یارانی برای خود پیدا خواهید کرد و قسمت چارلز دیکنزی بازی هم آنجایی‌ست که در ابتدای بازی مادر این پسر بچه می‌میرد و او را در این دنیا تنها می‌گذارد. اما با جان گرفتن یک عروسک جادویی دروازه‌‌ای به دنیای دیگر باز می‌کنند و برای نجات روح مادر سفر پرماجرایی را ترتیب می‌دهند.

داستان بازی در سه بخش جداگانه ولی در هم تنیده روایت می‌شود. دسته اول که بهترین و با کیفیت‌ترین قطعه‌های روایتی هستند با دستان هنرمند استدیو قیبلی خلق شده است و با صداگذاری عالی شخصیت‌ها هیچ دست کمی از انیمه‌های تراز اول و ناب این استدیوی پرآوازه ندارد. دسته دوم کات‌سین‌هایی هستند که با موتور خود بازی رندر می‌شوند و در آن مدل‌های سه بعدی شخصیت‌ها در محیط‌های دلفریب بازی به یکدیگر گفت و گو می‌کنند.

دسته سوم هم سری مکالمات معروف بازی‌های نقش آفرینی ژاپنی هست که در آن متن صحبت‌های طرفین نمایش داده می‌شود و شما با خواندن هر دیالوگ باید دکمه‌ای برای رفتن به دیالوگ بعدی بزنید. نبود حالت خودکار برای این قسمت مقداری از روان بودن بازی می‌کاهد و در بین این مکالمه‌ها نمی‌توانید فارغ از دکمه زدن به لذت تماشای بازی بپردازید، اما در مقابل میزان تعامل و درگیر بودن شما در جریان بازی را افزایش می‌دهند.

بازی از نظر گرافیک فنی وضعیت مناسبی دارد و اصلا سن و سال 8 ساله‌اش را نشان نمی‌دهد. با توجه به ریمستر شدن نسخه اصلی بیشتر تاکید روی افزایش وضوح تصویر و ارتقاء نرخ فریم بوده است؛ دو هدفی که به طور کامل اجرا شده‌اند. در مقابل طراحی شخصیت‌ها کمی فاقد جزئیات لازم هستند و حتی می‌شد با چند ارتقاء بجا، جان تازه‌ای به کالبد دیجیتالی‌شان بخشید، ولی این یک نسخه ریمستر است و چنین اتفاقاتی قرار نبوده بیافتد، پس بهتر است با شخصیت‌های فوق کارتونی کنار بیایید. طراحی محیط و مراحل بی‌اندازه زیبا و چشم‌نواز کار شده است و ترکیب رنگ‌ها و ساختار کلی Ni No Kuni مانند یک رویا و خواب می‌ماند.

گرافیک هنری بازی هم بدون اینکه نیازی به توضیح بیشتر داشته باشد در بالاترین حدی است که می‌توان متصور بود. همکاری با یکی از استدیوهای پرآوازه ساخت انیمیشن که دفعات متعدد موفق به جوایز بین المللی شده است مدرکی بر این ادعاست. دنیایی که در آن به بازی می‌پردازید، شهر، ساختمان‌ها، شخصیت‌ها و در مجموع همه چیزهایی که جلوی چشمان‌تان روی صفحه نمایشگر به تصویر در می‌آیند حس جادویی دارند و اتمسفر و فضای منحصر بفرد بازی را جرعه جرعه به خوردتان می‌دهند.

طوری که قدم به دنیای بازی گذاشته و به تجربه آن می‌نشینید، دلپذیر و آرامش‌بخش است و از دو قسمت عمده تشکیل می‌یابد: اول گذشت و گذار در دنیای بازی و دوم تعامل با آن که شامل محیط بزرگ و وسیع با مناطق متعدد و پیچیده و مبارزه با دشمنانی که در این دنیای بزرگ پراکنده شده‌اند می شود. کسب درآمد در بازی کمی دشوار است و با هر بار شکست خوردن در مسابقات پول زیادی از شما گرفته می‌شود. گرانی در مورد خریدن تجهیزات و آیتم‌های سلامتی هم بیداد می‌کند و شما بخش عمده‌ی بازی را صرف سوختن و ساختن خواهید کرد.

اما یکی از نقاط ضعف اصلی بازی که سیستم مبارزات آن است. سیستم مبارزات بازی یکی از کم عمق‌ترین قسمت‌های آن به شمار می‌رود. طبق روال بازی‌های قدیمی سبک نقش آفرینی ژاپنی باید منتظر نوبت‌تان باشید تا بتوانید به دشمنان حمله کنید، تصمیم بگیرید دفاع بکنید و یا اینکه از آیتم‌هایتان استفاده نمایید. ولی در عوض می‌توانید آزادانه در صحنه نبرد اینور و آنور بروید؛ پریدن و غلط زدنی وجود ندارد و هرچقدر از دشمن دور شوید یا از حملاتش فاصله بگیرید باز هم اگر قرار باشد شما را بزند، خواهد زد. ولی اگر چندین متر از آنها دور شوید شاید بتوانید زمان کافی برای استفاده از آیتم سلامتی پیدا کنید.

چندان مشخص نیست دلیل گردش آزادانه در صحنه نبرد چیست ولی اگر سیستم مبارزات نوبتی بازی را صف نانوایی توصیف کنیم، حتما صف در محله خودتان است و همه افراد صف هم‌محل‌هایتان هستند و می‌توانید غیر از خط صف اینور و آنور بروید ولی نمی‌توانید خارج از نوبت‌تان کاری بکنید. در نسخه نینتندو دی‌اس بازی اوضاع کمی بهتر بود و شما در صفحه لمسی پایین دستورات و جایگیری‌های نفرات‌تان را تعیین می‌کردید و در صفحه بالا حاصل استراتژی‌هایتان را می‌دیدید، ولی در نسخه‌های بعدی این حالت کارآمد با گردش آزادانه در صحنه نبرد اجرا شده است که چندان چنگی به دل نمی‌زند.

در ابتدای بازی مبارزات بسیار کند و خسته کننده پیش ‌می‌روند ولی رفته رفته با پیشرفت در بازی یاران و قابلیت‌های جدیدی یاد خواهید گرفت که در صف ایستادن را برایتان قابل تحمل‌تر می‌کند. روی هم رفته ترکیب مبارزات نوبتی کلاسیک با گردش آزادانه در صحنه نبرد چندان منطقی و مطلوب به نظر نمی‌آید و جمع کردن گوی‌های سبز و آبی برای پر کردن سلامتی و نیروی جادویی توجیه خوبی برای این حرکت نامعلوم نیست. مبارزات نوبتی اگر به خوبی پیاده‌سازی شوند می‌توانند بسیار هیجان انگیز و استراتژیک باشند. بازی‌های سری «Bravely» از جمله نمونه‌های عالی مبارزات نوبتی مدرن هستند. ولی تلاش‌های این چنینی که میان آزادی عمل مدرن و سیستم تاریخ گذتشه نوبتی باستانی گرفتار می‌شوند ناامید کننده هستند. اگر نسخه دوم Ni No Kuni را بازی کرده باشید تن دادن به نوبتی بودن مبارزات برایتان بزرگترین فداکاری سال خواهد بود.

هر چقدر در نسخه دوم آزادی عمل داشتید و حرکات مختلف را پشت سر هم ردیف می‌کردید و حتی قادر بودید با یک حرکت حدود 10 دشمن را نقش بر زمین کنید، اینجا باید منتظر نوبت‌تان بمانید. کاری که به اندازه کافی در یک کشور جهان سوم مثل ایران انجام داده‌ایم.جدا از این موضوع کنترل شخصیت اصلی بازی و هدایت نبرد در عین سنتی بودن بسیار عالی و روان است و مشکل خاصی برای‌تان به وجود نخواهد آورد. شاید مجبور شوید بیش از حد معمول برای اجرای جادوهای مختلف به کتاب جادوی داخل منوی بازی رجوع کنید، ولی آن هم دلپذیر و مطبوع است.

برای نسخه NDS بازی که فقط برای کشور ژاپن عرضه شده بود، به همراه بازی یک کتاب بیش از 300 صفحه‌ای هم چاپ شده بود که در حین بازی باید جادوهایتان را از آن پیدا کرده و روی صفحه لمسی کنسول وارد می‌کردید. ایده خوبی که می‌شد روی صفحه لمسی بی‌مصرف دسته PS4 هم پیاده سازی کرد، ولی این موضوع هم نادیده گرفته شده است.

بخش صداگذاری بازی هم در سطح مطلوب و استانداردی قرار گرفته است. تمام صداهای جادویی و عجیب غریب به خوبی استفاده شده‌اند. صداپیشگی شخصیت‌های بازی در یک کلام فوق‌العاده است و حتی هم‌دست نه چندان جذاب‌تان (آقای دماغ فانوسی) هم به لطف صداگذاری عالی، به طور ویژه در نسخه ژاپنی، ابهتی دیگر به خود می‌گیرد. موسیقی‌های متن بازی هم شاهکار هستند. شاید تعدادشان برای یک بازی 80 ساعته کم باشد ولی هر چه از نظر کمی دارد با کیفیت بالا جبران می‌کند.

در آخر باید گفت Ni No Kuni: Wrath of the White Witch Remastered به عنوان یک محصول سرگرمی در نهایت کیفیت قرار دارد و تا حد جنون جلا داده شده است. نگینی درخشان که در کنار بزرگترین عنوان‌های هم سبک خود جای می‌گیرد. هر آنچه در بازی است در بهترین کیفیت ارائه شده است و یکنواختی و توازنی که در بطن بازی موج می‌زند راضی کننده و یکی از بهترین‌ نقاط قوت بازیست. اما در مقابل فرصت‌های از دست رفته زیادی هم در آن به چشم می‌خورد که می‌شد با بهبود دادن برخی از بخش‌های ضعیف و محدود قبلی آن را به نگینی با ارزش در دسته بازی‌های افسانه‌ای این سبک جا داد.

اگر نسخه دوم بازی را که سال پیش عرضه شد بازی کرده باشید، تحمل نسخه اول برا‌ی‌تان کمی دشوار خواهد بود. ولی اگر طرفدار پر و پا قرص استدیو قیبلی هستید و از یک داستان خوب و سیستم مبارزات نیازمند حوصله بالا بدتان نمی‌آید، تجربه بازی به شدت به شما پیشنهاد می‌شود.

PS4 Review

نقد و بررسی روی PS4 و بر اساس نسخه ارسالی سازندگان انجام گرفته.